Wat mij in week 33 trof, was dat iemand met een fysieke handicap liever geen conferenties meer bezocht waar veel aandacht werd gegeven aan genezing. ‘Ik zie dat je een probleem hebt’, hoorde ze de ene dag, ‘mag ik voor je bidden?’ ‘Genezing is echt mogelijk, hoor’,  hoorde ze de andere dag, ‘kom maar, dan bid ik voor je!’ Als ze zei dat ze helemaal niet hoefde te genezen, want dat ze zich volwaardig mens wist inclusief haar handicap, voelde ze zich een vreemde eend in de bijt en zocht voortaan een andere vijver…
Haar antwoord herinnerde mij aan wat ik onlangs las in Een lichtkring om het kruis van dr. Bram van de Beek. Eigenlijk zou ik heel hoofdstuk 12 (over Vrijheid) willen overschrijven, maar moet helaas volstaan met een klein stukje van pagina 465:
‘Het perspectief van het kruis bevrijdt ons van de last van onze idealen en van de daarmee gepaard gaande last van mislukking en frustratie. Het bevrijdt ons van het ‘probleem’ van de slachtoffers en van onze rol als slachtoffer dat er niet mag zijn. We mogen er in alle vrijheid zijn als mens – op onze eigen wijze de sterfelijkheid van het slachtoffer meedragend, hoe moeilijk dat soms ook is.
Bevrijding van de slachtoffers is dus niet dat er door Christus een betere wereld komt. Bevrijding is dat zij juist als slachtoffer volwaardig mens zijn en dat hun leven expressie is van het mens-zijn dat het beeld draagt van Adam. En als we het beeld van de sterfelijke dragen, dan zullen we ook het beeld van de verheerlijkte dragen. (1Korinte15vs49) Het is dat dubbele beeld dat Christus heeft gedragen in kruis en opstanding – het kruis in deze wereld, de opstanding in de heerlijkheid.’

Goede week!