De IERB, de Igreja Evangélica Reformada no Brasil (= de Evangelisch Gereformeerde Kerk in Brazilië) is in 1911 gesticht door Nederlandse kolonisten, boeren die uit Nederland emigreerden en neerstreken in Paraná, een zuidelijke deelstaat van Brazilië, in het dorpje Carambeí. In Nederland behorend tot diverse kerkelijke denominaties vormden zij hier één gemeenschap, die in de loop van ruim 100 jaar uitgroeide tot een kerkverband van ongeveer 10 gemeenten. In 1991 had ik het voorrecht in Carambeí te mogen gaan werken en werkte daar samen met zowel Braziliaanse- als Nederlandse predikanten. De Braziliaanse collega’s waren afkomstig uit de (calvinistische) Presbyteriaanse kerk en de Lutherse kerk. De Nederlandse collega’s uit de Gereformeerde kerk (‘synodaal’, zoals ik thuis geleerd had) en de Christelijke Gereformeerde Kerken. Vanzelfsprekend waren er onderlinge verschillen. In levensstijl: veel Presbyterianen roken niet en drinken geen alcohol; veel Luthersen en Gereformeerden wel. Ook in opvattingen: Luther dacht anders dan Calvijn over de aanwezigheid van Christus tijdens de Maaltijd en ook hun doopopvatting verschilde, en dat is zo tot op de huidige dag. Maar ik zie ons als predikanten nog staan, in een kring. Iemand zei: Midden in deze kring staat Jezus Christus. Wij kijken naar elkaar via Hem. En daarom accepteren wij elkaar. Wij zouden pas een probleem hebben als we niet geloofden dat Hij in het midden stond…

Vandaag lees ik dat dominee R.Sietsma, predikant van de Gereformeerde Kerken Vrijgemaakt (GKV), het beroep van de IER in Carambeí-Colônia heeft aangenomen. Van harte gefeliciteerd, Roel en Madeline Sietsma en geliefde broeders en zusters in Carambeí!
Misschien vraagt een lezer zich af of dit bericht niet (een beetje) zuur is voor mij. Immers, toen ik in 1990 een zelfde beroep aannam werd dat beschouwd als een ‘onttrekking’ en hield ik op predikant van de GKV te zijn, met alle gevolgen van dien. De reden was dat er toentertijd geen ‘zusterkerkrelatie’ was tussen de GKV en de IERB. Zo’n relatie is er, voor zover ik weet, nog steeds niet en in 2017…
Laat ik eerlijk zijn, naast een beetje zuur voel ik ook wel wat leedvermaak… Maar ik probeer blijdschap te laten overheersen: Christus blijkt inderdaad in het midden te staan!