Pelgrims

‘Ineens valt regen blij over het Bakadal: Gods eigen tranen.’ (Psalm 84:6-8)

Maand: september 2017 (pagina 1 van 3)

Zeeman

Individualisering lijkt alleen maar mooi: mensen mogen hun eigen mening vormen, zelfstandig beslissen, ze zijn mondig en kunnen hun zelfgekozen weg gaan. Individualisering lijkt garant te staan voor vrijheid.
Twee keer lijkt, want schijn bedriegt! Iemand schreef: in de huidige samenleving worden mensen ‘gedwòngen tot vrijheid’. Ieder individu wordt op zichzelf teruggeworpen, of ie dat nu leuk vindt of niet. En velen vìnden dat niet leuk, ze voelen zich alleen gelaten en onmachtig om keuzes te maken en beslissingen te nemen.  Daarom is er zoveel eenzaamheid.
Naast eenzaamheid is er heel veel schijn-vrijheid. Mensen lijken vrij, maar zijn ondertussen slaaf. Slaven van de reclame: als je je niet kleedt volgen de laatste mode of met een bepaald merk, hoor je er niet bij. Verdien je voor je 30e geen ton, word je meewarig aangekeken. Voldoe je niet aan de publieke opinie, dan ben je een looser.

Ik wil de samenleving niet zwart maken of anderen de schuld geven, want we zijn er zelf bij geweest, bij deze ontwikkelingen. Wat ik wel wil, is duidelijk maken dat als wij in de kerk elkaar niet aanvaarden, wij bijdragen aan de verloedering van de samenleving. Want wáár hoor je dan nog mensen tegen elkaar zeggen: Wie je ook bent, wat je ook denkt of doet, ik aanvaard je?! Ik aanvaard je en van daaruit neem ik je ook zo serieus dat ik met je wil meedenken. Elkaar aanvaarden wil zeggen: hier hoeft niemand zich te schamen als ie bij Zeeman koopt. Hier hoef je niet aan verwachtingen te voldoen, alsof het in het leven gaat om je maatschappelijke carrière. Hier is ‘homo’ geen scheldwoord. Als ’t goed is, wordt Gods nieuwe wereld al zichtbaar, nu en hier.

‘Wij moeten ons realiseren dat wij in de eerste plaats personen zijn en geen individuen. Persoon-zijn betekent dat wij in relaties staan, aan elkaar gegeven zijn. Persoonlijke kennis van God is niet hetzelfde als individuele kennis van God. Het is heel normaal dat veel gelovigen individueel gesproken nauwelijks iets ‘ervaren’ van God. Dat is nooit anders geweest. Bijzonder begenadigde individuen zijn zeldzaam. Ook in de Bijbel zien we dat God soms generaties lang geen profeten roept. Maar als de gemeente niet allereerst een losse verzameling van ‘priesters’ is, maar een priesterlijke gemeenschap, dan is er ook in spiritueel opzicht een ‘wij’ voordat er een ‘ik’ is. God staat in relatie met ‘ons’ en via die weg met ‘mij’- niet andersom.’

  • Stefan Paas

Wie kent mij nog?

Het verhaal van Harold, vanavond om 22.45 uur, na Nieuwsuur op NPO 2.
Het middelste van in totaal 5 televisie-portretjes van eenzame mensen. Naast Harold vertellen Daan (79), Walter (83), Ietje (78) en Peter (37) over hun eenzaamheid. Eenzaamheid is van alle leeftijden, maar het komt meer voor onder de alleroudsten. Meer dan een miljoen Nederlanders voelt zich ‘sterk eenzaam’. Via de site van het programma kunnen de geportretteerden in contact komen met mensen die hen uit het verleden kennen. Een heerlijk initiatief van Coalitie Erbij en de EO, in de Week tegen Eenzaamheid.
En heerlijk om zo ’s avonds laat te luisteren: Ken je mij, één van de mooiste nummers op de DVD+CD van Trijntje Oosterhuis, zang, en de braziliaan Leonardo Amuedo, gitaar.

Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?

Ogen die door de zon heen kijken
Zoekend naar de plek waar ik woon
Ben jij beeldspraak voor iemand
die aardig is, of onmetelijk ver,
die niet staat en niet valt
en niet voelt als ik,
niet koud en hooghartig…

Wereld Alzheimer Dag 2017

Vorige week donderdag 21 september was het Wereld Alzheimer Dag.
O ja?!… Met grote ogen kijkt ze me aan, vriendelijk, lief, vragend, maar ook niets-zeggend.
Doet ze alsof ze ’t echt weet? Volgens mij heeft ze geen idee waar ik ’t over heb.
Opnieuw pakt ze met haar linkerhand de loshangende rechtermouw van haar bloes. Er mist een knoopje, vandaar.

De misschien wel bekendste boeken over dementie zijn De moeder van Nicolien, geschreven door J.J.Voskuil (van de bekende 7-delige roman Het Bureau), en Hersenschimmen, van J.Bernlef. Levensecht wordt beschreven hoe mensen de greep op de werkelijkheid kwijtraken door geheugenverlies en groeiende verwarring en onzekerheid. Alles gaat op elkaar lijken: winter en zomer, de buurvrouw en je lief, de kelderkast en het toilet.

Een grote man wordt gevoed via een infuus. Zijn tot vuist gebalde hand beweegt hij steeds dichter naar zijn gezicht. Wat zou hij zien? Niets, denk ik, want hij heeft zijn ogen dicht. Toch gaat z’n vuist steeds weer omhoog, steeds weer. Zou dat de hele dag zo doorgaan?
In de andere hoek van de woonkamer roept een vrouw om een zakdoek. Tevergeefs. De verzorging heeft haar vraag vaker gehoord, vandaag en gisteren en vorig jaar.

Ze sopt het wafeltje voorzichtig in haar kopje koffie en hapt er een stukje af.
Lekker? – vraag ik.
Nou! – zegt ze en glimlacht heerlijk.
U drinkt hier vast vaker koffie – zeg ik.
O ja? – vraagt ze.

Wordt eens wakker, lieverd! – zegt de verzorgster.
De vrouw met een grote plak snijkoek voor zich schrikt omhoog en neemt vlug een hap.

‘Ik hef mijn ogen op naar de bergen…’ –  lees ik hardop;
o ja! – de vrouw heft haar ogen op  –  ‘… vanwaar zal mijn hulp komen?’ –  zegt ze.
‘Mijn hulp is van de HERE…’ – lees ik verder;
‘… die hemel en aarde gemaakt heeft.’ – zegt ze.
Opnieuw pakt ze met haar linkerhand de loshangende rechtermouw van haar bloes. Er mist een knoopje, vandaar.

Keek op de Week (38)

Hoe zag mijn wereld eruit toen ik 11 werd? Het was in 1966 en ongeveer in dat jaar verhuisden we naar Amersfoort vanuit Putten. (Gld.) moesten we er altijd achter zetten, leerden we, want er was ook nog een ander Putten, maar volgens mij was dat Putten zonder ‘n’, dus: Putte, een grensdorp, dat voor een deel in de Nederlandse gemeente Woensdrecht (provincie Noord-Brabant) ligt, en voor een deel in de Belgische gemeenten Stabroek en Kapellen (provincie Antwerpen). Het dorp ligt daarmee in twee landen en drie gemeenten. ‘Ons’ Putten ligt verscholen omzoomd door de kust van de vroegere Zuiderzee en prachtig groen van het Speulder- en Sprielderbos. Wat gebeurde er lang geleden bij het mysterieuze Solsche Gat, waar Henk Vreekamp zo mooi over schrijft in o.a. De tovenaar en de dominee? Gisteren werd onze kleinzoon 11. In elk geval blijft hij op judo. De keus tussen scouting en Oranje-Wit blijft hem bezighouden. Wat een mooie leeftijd, 11! Mijn eerste schilderijtje was voor hem. Dat heet: geluk.

Hart voor elkaar (zondag 24-09-2017)

In de straat waar je woont is overdag vrijwel geen mens thuis. Beide ouders hebben een baan. Kinderen verblijven in de crèche, op school of de buiten-schoolse opvang. ‘s Avonds gaat de één op maandag naar korfbal, de ander op dinsdag naar muziekles, op woensdagavond worden vakken in de supermarkt gevuld en moet donderdags gezwommen worden. Ouders en kinderen groeien vaak los van elkaar op en op steeds jongere leeftijd gaan ze zelfstandig wonen en zijn financieel onafhankelijk van thuis. Dat hoort allemaal bij de individualisering van de samen-leving. Dat is geen oordeel, en helemaal geen veroordeling,  ik constateer slechts. Individualisering merk je ook in de kerk, in de gemeente van de Here Jezus.
Luister verder: zondag om 10 uur in het Corderius College in Amersfoort. De Luister-wijzer kun je nu al lezen  op de website van de NGK AZ (rechterkolom van dit blog).

 

Niet naar de hemel?!… (slot)

Maria dacht dat Jezus de tuinman was. ‘Haar ogen stonden vol tranen’,  hoorde ik op de kleuterschool, ‘daarom herkende ze hem niet.’ Zou het?
En de Emmaüsgangers? Die waren zo teleurgesteld en boos dat ze Jezus gewoonweg niet herkenden. Zou het?
Waren het emoties of was het Jezus’ nieuwe verschijning waar zijn volgelingen eerst doorheen moesten leren kijken? Hij kwam niet langer door de voordeur, maar stond ineens tussen zijn leerlingen terwijl het huis op slot was.
Toch was Hij geen geest, Tomas voelde met zijn vingers de wonden in Jezus’ lichaam.
Mag ik hieruit concluderen dat het daar, aan gene zijde van de dood, anders zal zijn dan hier, aan deze zijde? Anders, ja, en toch ook hetzelfde?

‘Wie van jullie gelooft dat ie na z’n dood naar de hemel gaat?’
Op die vraag zou ik geen ‘ja’ zeggen. Op dit punt volg ik de-  en mijn voorganger uit 1997.
Als ik sterf, zal mijn leven ‘met Christus verborgen zijn in God’ (Kolossenzen3vs1-4).
Meer weet ik ook niet. Is dat erg? Vind ik niet. Ik zal wel zien hoe en wat. In elk geval is het superveilig.

En na Jezus’ terugkomst zullen we leven op een nieuwe aarde en hemel.
Je vindt in de Bijbel geen voorstelling dat we daar allemaal op een wolk zitten en met gouden lepeltjes eten, zegt Hausoul. ‘De beelden waarin de Bijbel over de nieuwe aarde spreekt, en ook over Jezus’ opstanding, zijn heel herkenbaar. Ze sluiten aan bij onze werkelijkheid. Ze zeggen iets over de verlangens van God voor zijn schepping.’
In m’n preek zei ik ’t zo: De schepping om mij heen, bomen en bloemen, bergen en dalen, de Mattheüspassion, liederen van Sela en muziek van U2, mijn lief, m’n kinderen en kleinkinderen, alles en iedereen gaat mee, hoop ik, en het zal echt helemaal nieuw worden, gelouterd, zonder vervuiling, zonder valse tonen, oprecht en stralend. Echt zuiver, puur, vernieuwd!

Als hun partner sterft, vragen mensen me wel eens: zal ik hem of haar terugzien?
Ik zeg dan dat ik me eigenlijk geen toekomst kan voorstellen zonder m’n lief en de anderen.
Aan gene zijde zal ik wel even goed moeten kijken, stel ik me voor, want het zal ook zo anders zijn dan hier.
Maar dan zal ik zeggen:  ‘O, nu zie ik  het: jij bent ‘t! En wat ben je mooi, nog mooier dan op de eerste aarde!’

Niet naar de hemel?!… (2)

Hoe ons nieuwe leven er in de toekomst precies uit zal zien? Weet ik niet. Maar wat met Jezus gebeurde op Paaszondag licht misschien een tipje op van de sluier die over onze toekomst ligt. Met Pasen gebeurde namelijk iets waar ik met mijn verstand niet bij kan. Er gebeurde een nog groter wonder dan dat een dode (Jezus) weer levend werd. Dat was, zo gaat het verhaal immers, ook al met ene Lazarus gebeurd. Laat ik proberen uit te leggen wat ik ervan begrijp.
Jezus stapte op Goede Vrijdag de dood in, bleef op Stille Zaterdag in het graf, en op Paaszondag stapte Hij de dood uit. Let goed op! Op het Paasfeest ging Jezus niet terùg naar Goede Vrijdag, niet terùg naar vóór z’n dood aan het kruis. Jezus ging niet àchter-, maar vóóruit, door de dood heen het nieuwe leven binnen.
Een mens van vlees en bloed, ja, maar iemand die zonde en dood achter zich gelaten heeft. Overwónnen heeft. Een nieuwe mens was hij. We lezen dat Jezus door God zijn Vader werd verhóógd.
Met Pasen begon nieuw leven. Leven zoals eerst en toch ook… heel anders.

Lees maar!
Maria herkende hem: ‘Rabboeni! Meester! Het is de Heer!’ Jezus was niet een ánder.
En toch was Hij ook wèl anders dan 3 dagen ervoor. Maria moest best even goed kijken.
Later de Emmaüsgangers idem dito.
En Jezus had nog steeds een gewoon lichaam, de spijkergaten zaten er nog in, maar Hij hoefde niet door de voordeur naar binnen. Dezelfde was Hij en toch anders! Jezus begon een nieuw leven!
Ik bedoel: Het was Jézus die levend verscheen! Maar wel: vernieuwd!
Hij was door de dood heen het nieuwe leven binnengegaan.
Er was enerzijds continuïteit, anderzijds was het nieuw.

Mag ik daaruit afleiden, Heer, dat wij, als ook wij door de dood heengaan, veel van hier meenemen naar daar, maar dan wel: vernieuwd? Onze man, onze vrouw, onze kinderen ook? Onze vriend en vriendin? We nemen ze mee, hoop ik, zoals op Paaszondag werd gezegd: ‘Het is de Heer!’
– wordt vervolgd – 

Niet naar de hemel?!… (1)

‘Wie van jullie gelooft dat ie na z’n dood naar de hemel gaat?’
Nooit vergeet ik de vraag waarmee de- en mijn voorganger in 1997 in de NGK Amersfoort-Zuid zijn preek begon. Sommigen staken onmiddellijk hun hand omhoog, anderen moesten iets langer denken; uiteindelijk werd de vraagsteller bevestigend toegezwaaid door wel 95% van de kerkgangers.
‘Dan heb ik een vervelende mededeling voor jullie,’ was zijn reactie, ‘wij gaan niet naar de hemel…’.
Verwarring alom, verbaasde gezichten, zacht gemurmel. ‘Nee,’ vervolgde hij, ‘de hemel komt hierheen!’

Aan die gebeurtenis uit 1997 moest ik denken, toen ik in het Nederlands Dagblad las over Raymond Hausoul. Hij is als ‘bedienaar van de eredienst’ werkzaam in de Evangelische Christengemeente in Ieper (in België) en promoveerde vorige week aan de Evangelische Theologische Faculteit in Leuven op het onderwerp ‘de nieuwe hemel en nieuwe aarde’. Voor christenen ligt hun eeuwige toekomst niet in de hemel, maar op een nieuwe aarde. Die kon weleens veel op déze aarde lijken, aldus Hausoul. Het helpt, zegt hij, om te denken aan de opgestane Christus. ‘De Bijbel zegt dat Hij de eerste is van iedereen die gestorven is en weer opgewekt zal worden. Dus hoe gaat dat bij Hem? Hij heeft een verheerlijkt lichaam, maar het is niet iets totaal nieuws; de wonden van het kruis zijn er nog. Hij eet een visje. En tijd en plaats spelen toch ook nog een rol; Hij is niet zomaar overal tegelijk.’ Wat Hausoul zegt deed me sterk denken aan een andere preek. Van wie? Van mijzelf natuurlijk! 🙂
– wordt vervolgd – 

Keek op de Week (37)

Moe-is-sie, zo heette lang geleden één van mijn voorvaders. Hij was liever lui dan moe, nooit tot helpen bereid, had altijd een heel zwaar leven, vond ie zelf. Om die reden waren buren en andere dorpsgenoten hem ‘moe-is-sie’ gaan noemen. En toen achternamen werden ingevoerd, werd zijn bijnaam automatisch zijn achternaam. Zijn kinderen vonden dat niet fijn en op een dag zei de jongste: ‘Weet je wat, we zeggen dat onze achternaam uit Frankrijk komt en gaan em op z’n Frans uitspreken: Mouissie.’ De andere kinderen vonden dat een tof idee en zo ben ik aan m’n achternaam gekomen!
Op startzondag, gistermorgen in het Corderius College, deden we een kennismakingsspel: in groepjes van 10-15 personen mocht iedereen iets over zichzelf vertellen. Over zijn of haar naam bijvoorbeeld. In ronde 2 mocht iedereen iets over zichzelf vertellen waarvan ie dacht dat hij/zij de enige zou zijn die iets had/kon/meegemaakt had/enzovoort. Een geweldige manier om met elkaar kennis te maken!
Weinigen geloofden mijn verhaal trouwens. Snap je dat nou?! 🙂

Oudere berichten

© 2018 Pelgrims

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑