Familie, vrienden, agenten, militairen en – wat geweldig! – vele vrijwilligers zullen doorgaan met het zoeken naar Anne Faber, op hoop van zegen, schreef ik gisteren om ongeveer half 3. Ongeveer 2 uur later berichtte de politie dat er een verdachte is aangehouden. Hoewel slechts 27 jaar jong heeft hij gruwelijke misdaden op zijn geweten en rijst bij iedereen de vraag: hoe kon deze man in godsnaam zo vrij rondlopen? Als deze man inderdaad betrokken is bij de verdwijning, of nog erger, is dat onvoorstelbaar vreselijk. Voor de wanhopige familie, voor hemzelf en zijn geliefden, voor artsen, behandelaars en begeleiders, voor politie en voor ons allemaal als samenleving: door het hele leven lopen pijnlijke scheuren met rauwe randen. Want ondertussen gaat de zoektocht vandaag verder, een dochter, nichtje, vriendin, medemens, is nog steeds niet terecht. Elke dag dat de zoektocht langer duurt, moet als een eeuwigheid voelen. Hoe ervaar ik die mededeling van ongeveer half 5 gistermiddag? Misschien, hoe vreselijk ook, als een klein, heel klein strookje licht op een donkere tocht, gevangen in ruwe rotsen? Of zit ik er helemaal naast? Waarschijnlijk wel, want hoe kan ik begrijpen wat deze ouders meemaken…
Pelgrims
‘Ineens valt regen blij over het Bakadal: Gods eigen tranen.’ (Psalm 84:6-8)
Maand: oktober 2017 (pagina 2 van 2)
Ik verlang naar een wereld waar vrouwen gewoon ’s avonds in de regen kunnen fietsen omdat ze dat leuk vinden, las ik zondag op Facebook. Een recht-uit-het-hart reactie op de vermissing van de 25-jarige Anne Faber. Al ruim 10 dagen geleden ging zij in de buurt van Utrecht fietsen en bij het vallen van de avond braken wolken van het vele water. Familie en vrienden keken daar niet gek van op: Dat deed ze graag, ze ging veel vaker fietsen, weer of geen weer! Deze keer kwam ze niet terug…
Zondag was min of meer een zon-dag, na een zaterdag waarop het bijna zonder ophouden regende. Ook vandaag, maandag, is het niet droog. Terwijl op dat hele kleine stukje aarde opnieuw familie, vrienden, agenten, militairen en – wat geweldig! – vele vrijwilligers door tuinen en bossen zwoegen en boomtakken hen lijken te willen tegenhouden, huilt de hemel. Maar zij zullen doorgaan, op hoop van zegen.
Ook vanmiddag mogen we feest vieren: u, jij en ik persoonlijk en wij allemaal samen mogen met brood en wijn vieren dat relaties hersteld zijn. De relatie met God in de eerste plaats. Dat is de bron en de motor en fundamenteel voor de twee andere relaties: met elkaar en met de wereld.
In dat feest speelt de heilige Geest een belangrijke rol. Want hoe zouden wij kunnen omgaan met de Here Jezus, zou u hart kunnen hebben voor elkaar en anderen in de gemeente, en zouden júllie je ook betrokken weten bij de wereld, zonder Hem?! Met opzet zeg ik ‘júllie’. Want een wijdverbreid misverstand is, dat de kerk iets voor oude mensen is. Of voor een paar duizend geïndoctrineerde jongeren die ‘t niet zo scherp zien zitten… (Welkom a.s. zondag, ook om 17 uur in het Corderius College te Amersfoort!)
Als een kerk groeit, komt dat in Nederland meestal doordat christenen van kerkgenootschap veranderen. Kerkelijke herverkaveling, ook wel genoemd: het rondpompen van heiligen. Of het zijn mensen die christelijk zijn opgevoed, dat zijn kwijtgeraakt en nu weer terugkomen. Soms gaan echte niet-gelovigen Jezus volgen en is er blijdschap, bij God, ons en de engelen.
Maar goed, blijkbaar is er weinig vraag naar ons product. Als nu de samenleving geen belangstelling lijkt te hebben, waarom zouden wij ons dan wel betrokken weten op de maatschappij? Waarom en… zo ja, hóe, op welke manier? (Welkom a.s. zondag om 10 uur in het Corderius College te Amersfoort!)
In de Bijbel, boek van God en mensen, wordt heel wat afgewandeld.
Direct in het begin is het al raak, en hoe! In de tuin van Eden (meer bekend als ‘het paradijs’, hoewel die naam in Genesis 1 en 2 niet voorkomt), liepen de mens en zijn vrouw (meer bekend als ‘Adam en Eva’, hoewel ze op dat moment nog niet zo heetten), een rondje. Ook God liep door de tuin, hoorden de mens en zijn vrouw. Hoe hoorden ze dat? Er was aan het eind van de middag een frisse wind gaan waaien, lezen we.
Was die frisse wind een thin place? Dat is een term uit de Keltische spiritualiteit. Een dunne ruimte of een dunne plaats is daar waar hemel en aarde elkaar raken, waar de grens tussen het zichtbare en het onzichtbare flinterdun is of zelfs wegvalt. Een dunne plaats is dus de ruimte of de ontmoeting waar je verwonderd fluistert: Hij is hier! Een dunne plaats is daar waar je Gods tegenwoordigheid ervaart, gezocht of ongezocht. De momenten waarop onze 4 kinderen geboren werden, waren in mijn herinnering ‘thin places’. (Ik denk overigens dat Lijda die momenten iets anders beleefde…) Als ik terugdenk aan bepaalde overlijdens, had ik dezelfde ervaring: God is hier!
Lopend langs bloeiende bomen en met blauwalg besmet water, door geruststellende stilte en langs opgewonden bellende trams, in de verste verte geen mens te zien of tegen elkaar aanlopend in een drukke winkelstraat, waar twee vrijende mensen elkaar een kus geven of scheldende mensen elkaar de ergste ziekten toewensen, op bergen en in dalen, ja, overal is God, geloof ik. Maar, weet U, mijn geloof heeft meer dunne plaatsen nodig…
‘Ik ga even een rondje, hoor!’
Riep ik dat in Rotterdam, dan liep ik meestal ‘een rondje plas’, dat bijna 1,5 uur in beslag nam. Langs Plaswijck, eertijds voornaam restaurant voor recepties en zakenlunches, maar langzaamaan verwilderend, naar de Straatweg, visitekaartje van Hillegersberg. Richting centrum en dan naar links, de Prins Bernhardkade, waar het Prinsemolenpad begon, met aan de ene kant de Rotte en aan de andere kant de Bergse Plas.
‘Een rondje centrum’ vond ik ook heerlijk: veel drukker, levendig straatbeeld, culturen, talen, winkels (en de tram terug als ik geen zin meer had om verder te lopen). ‘k Weet niet precies waarom ik de voorkeur geef aan ‘een rondje plas’… Wijst dat op (positief): trouw aan goede gewoonten? Of op (misschien negatief): voorspelbaar en oersaai? Wat ziet het Prinsemolenfietspad er trouwens geweldig uit!
De overeenkomst tussen Rotterdam en Spakenburg is dat beide plaatsen een haven hebben. De andere overeenkomst is dat ik de laatste jaren ook kies tussen 2 ‘soorten’ rondjes. De langste en levendigste route (ruim 7 km) voert langs de Fokjesweg, Westdijk, het Kleine Zeetje en de haven naar het centrum. Van daaruit loop ik langs verschillende wegen terug. De kortste route (bijna 4 km) beslaat een poldertje: Sint Nicolaasweg – Gasthuisweg – Bikkersweg. Kwakend vliegen ganzen over; in de verte, voorbij Eemdijk, het torentje van Eemnes en nog verder weg, het glooiende Gooi. Op beide tochten kom ik vaak 2 kraplappen tegen, op de fiets. Nou, die zie je niet in Brazilië of Rotterdam!
‘Ik ga even een rondje, hoor!’ – Geen idee hoelang ik dit al roep…
Eerst jaar in – jaar uit in Brazilië; nu alweer ruim 20 jaar in Nederland.
Aanvankelijk liep ik hard. In Parque São Lourenço in Curitiba, hoofdstad van de zuidelijke deelstaat Paraná (Brazilië). Meestal ’s ochtends vroeg, altijd heerlijk fris en soms was het houten bruggetje zelfs wit, als de temperatuur zich een graadje onder het vriespunt had gewaagd.
Toen we naar Carambeí verhuisden, nam ik het rondje mee. Vanuit onze straat de Avenida dos Pioneiros op richting kolonie. Bij de begraafplaats naar rechts, de Rua Tibagi. Vervolgens liepen we om de school naar beneden en omhoog richting de kerk, dan naar links, voor hotel de Klomp langs, terug naar de begraafplaats. Meestal liepen we elke dag 4 rondjes. ‘We’, want vaak ging Rik mee, of één van de andere kinderen. Eerst liepen we altijd hard; later wandelden we, snel, snelwandelen. En dat doe ik nog steeds. Als je zin hebt eens mee te lopen?
Zullen we wel?… Zullen we niet?… Omdat de weersvooruitzichten vooral op zondag veel regen voorspelden, stonden we toch wel even in dubio: zullen we ons vrije weekend in Zeeland doorbrengen? Gelukkig zijn we gegaan! Op zaterdag 1 buitje en zondagmiddag op het strand een paar druppels, maar na een heerlijke cappuccino en verse muntthee in Our Seaside, waar het Renesser strand een bocht naar links maakt en de Brouwersdam zich noordwaarts uitstrekt, trok de hemel schoon. In de kerkdiensten van de dorpsgemeenten in Renesse en Noordwelle worden zondag aan zondag de bijbel-lezingen uit het Oecumenisch Leesrooster gevolgd. Wereldwijd dezelfde gedeelten uit het Boek lezen, heeft toch wel wat. Opnieuw bedankten we onze collega voor zijn boodschap, heerlijk wat betreft inhoud en vorm.
© 2018 Pelgrims
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Recente reacties