Is het een reactie op vroeger?  Ik bedoel, toen ik jong was (…), waren mijn ouders niet royaal met complimenten geven aan hun kids (die toen nog ‘kinderen’ werden genoemd en ook nog geen Engelse namen hadden). Van generatiegenoten begrijp ik dat mijn ouders hierin geen uitzonderingen waren. Complimenten konden een kind eigenwijs, hooghartig en vooral ondankbaar maken, zo dacht men. Immers, alles wat een mens is en bezit en kan, is louter genade (gratis gekregen goedheid), waar we niet anders dan dankbaar voor kunnen zijn.
Deze redenering is, volgens mij, op z’n minst eenzijdig. In elk geval heb ik ze wel gemist, die complimenten, en ik vond het dus best wennen om ze aan mijn kinderen wel te geven en betwijfel ik tot op de huidige dag of ik mijn waardering wel genoeg ge-uit heb.
Gelukkig hebben onze kinderen er geen moeite hun kinderen te complimenteren en doen dat ook heel verstandig (schreef opa trots!). Maar ik hoor ook ouders met kinderen praten of ouders met ouders over hun kinderen, ik lees op social media verslagen over kinderactiviteiten en dan rollen uitroepen als je bent een topper! en ja, wat een kanjer is ‘t, hé?! en nou, dat belooft wat voor de toekomst! over elkaar heen.  Onlangs verzuchtte ik tegen Lijda: Tjonge, jonge, als een kind als veldspeler tijdens het voetballen de bal niet met de handen beetpakt, roepen ouders al: Jij wordt later vast een Messi! Is deze overdreven overdaad aan complimenten een reactie op vroeger? In deze video geeft psychiater Dirk de Wachter een omschrijving van onze samenleving. Op internet zijn veel meer (boeiende en leerzame!) lezingen van de Wachter te vinden.