‘Ineens valt regen blij over het Bakadal: Gods eigen tranen.’ (Psalm 84:6-8)

Categorie: Opvallend

Niet naar de hemel?!… (slot)

Maria dacht dat Jezus de tuinman was. ‘Haar ogen stonden vol tranen’,  hoorde ik op de kleuterschool, ‘daarom herkende ze hem niet.’ Zou het?
En de Emmaüsgangers? Die waren zo teleurgesteld en boos dat ze Jezus gewoonweg niet herkenden. Zou het?
Waren het emoties of was het Jezus’ nieuwe verschijning waar zijn volgelingen eerst doorheen moesten leren kijken? Hij kwam niet langer door de voordeur, maar stond ineens tussen zijn leerlingen terwijl het huis op slot was.
Toch was Hij geen geest, Tomas voelde met zijn vingers de wonden in Jezus’ lichaam.
Mag ik hieruit concluderen dat het daar, aan gene zijde van de dood, anders zal zijn dan hier, aan deze zijde? Anders, ja, en toch ook hetzelfde?

‘Wie van jullie gelooft dat ie na z’n dood naar de hemel gaat?’
Op die vraag zou ik geen ‘ja’ zeggen. Op dit punt volg ik de-  en mijn voorganger uit 1997.
Als ik sterf, zal mijn leven ‘met Christus verborgen zijn in God’ (Kolossenzen3vs1-4).
Meer weet ik ook niet. Is dat erg? Vind ik niet. Ik zal wel zien hoe en wat. In elk geval is het superveilig.

En na Jezus’ terugkomst zullen we leven op een nieuwe aarde en hemel.
Je vindt in de Bijbel geen voorstelling dat we daar allemaal op een wolk zitten en met gouden lepeltjes eten, zegt Hausoul. ‘De beelden waarin de Bijbel over de nieuwe aarde spreekt, en ook over Jezus’ opstanding, zijn heel herkenbaar. Ze sluiten aan bij onze werkelijkheid. Ze zeggen iets over de verlangens van God voor zijn schepping.’
In m’n preek zei ik ’t zo: De schepping om mij heen, bomen en bloemen, bergen en dalen, de Mattheüspassion, liederen van Sela en muziek van U2, mijn lief, m’n kinderen en kleinkinderen, alles en iedereen gaat mee, hoop ik, en het zal echt helemaal nieuw worden, gelouterd, zonder vervuiling, zonder valse tonen, oprecht en stralend. Echt zuiver, puur, vernieuwd!

Als hun partner sterft, vragen mensen me wel eens: zal ik hem of haar terugzien?
Ik zeg dan dat ik me eigenlijk geen toekomst kan voorstellen zonder m’n lief en de anderen.
Aan gene zijde zal ik wel even goed moeten kijken, stel ik me voor, want het zal ook zo anders zijn dan hier.
Maar dan zal ik zeggen:  ‘O, nu zie ik  het: jij bent ‘t! En wat ben je mooi, nog mooier dan op de eerste aarde!’

Niet naar de hemel?!… (2)

Hoe ons nieuwe leven er in de toekomst precies uit zal zien? Weet ik niet. Maar wat met Jezus gebeurde op Paaszondag licht misschien een tipje op van de sluier die over onze toekomst ligt. Met Pasen gebeurde namelijk iets waar ik met mijn verstand niet bij kan. Er gebeurde een nog groter wonder dan dat een dode (Jezus) weer levend werd. Dat was, zo gaat het verhaal immers, ook al met ene Lazarus gebeurd. Laat ik proberen uit te leggen wat ik ervan begrijp.
Jezus stapte op Goede Vrijdag de dood in, bleef op Stille Zaterdag in het graf, en op Paaszondag stapte Hij de dood uit. Let goed op! Op het Paasfeest ging Jezus niet terùg naar Goede Vrijdag, niet terùg naar vóór z’n dood aan het kruis. Jezus ging niet àchter-, maar vóóruit, door de dood heen het nieuwe leven binnen.
Een mens van vlees en bloed, ja, maar iemand die zonde en dood achter zich gelaten heeft. Overwónnen heeft. Een nieuwe mens was hij. We lezen dat Jezus door God zijn Vader werd verhóógd.
Met Pasen begon nieuw leven. Leven zoals eerst en toch ook… heel anders.

Lees maar!
Maria herkende hem: ‘Rabboeni! Meester! Het is de Heer!’ Jezus was niet een ánder.
En toch was Hij ook wèl anders dan 3 dagen ervoor. Maria moest best even goed kijken.
Later de Emmaüsgangers idem dito.
En Jezus had nog steeds een gewoon lichaam, de spijkergaten zaten er nog in, maar Hij hoefde niet door de voordeur naar binnen. Dezelfde was Hij en toch anders! Jezus begon een nieuw leven!
Ik bedoel: Het was Jézus die levend verscheen! Maar wel: vernieuwd!
Hij was door de dood heen het nieuwe leven binnengegaan.
Er was enerzijds continuïteit, anderzijds was het nieuw.

Mag ik daaruit afleiden, Heer, dat wij, als ook wij door de dood heengaan, veel van hier meenemen naar daar, maar dan wel: vernieuwd? Onze man, onze vrouw, onze kinderen ook? Onze vriend en vriendin? We nemen ze mee, hoop ik, zoals op Paaszondag werd gezegd: ‘Het is de Heer!’
– wordt vervolgd – 

Niet naar de hemel?!… (1)

‘Wie van jullie gelooft dat ie na z’n dood naar de hemel gaat?’
Nooit vergeet ik de vraag waarmee de- en mijn voorganger in 1997 in de NGK Amersfoort-Zuid zijn preek begon. Sommigen staken onmiddellijk hun hand omhoog, anderen moesten iets langer denken; uiteindelijk werd de vraagsteller bevestigend toegezwaaid door wel 95% van de kerkgangers.
‘Dan heb ik een vervelende mededeling voor jullie,’ was zijn reactie, ‘wij gaan niet naar de hemel…’.
Verwarring alom, verbaasde gezichten, zacht gemurmel. ‘Nee,’ vervolgde hij, ‘de hemel komt hierheen!’

Aan die gebeurtenis uit 1997 moest ik denken, toen ik in het Nederlands Dagblad las over Raymond Hausoul. Hij is als ‘bedienaar van de eredienst’ werkzaam in de Evangelische Christengemeente in Ieper (in België) en promoveerde vorige week aan de Evangelische Theologische Faculteit in Leuven op het onderwerp ‘de nieuwe hemel en nieuwe aarde’. Voor christenen ligt hun eeuwige toekomst niet in de hemel, maar op een nieuwe aarde. Die kon weleens veel op déze aarde lijken, aldus Hausoul. Het helpt, zegt hij, om te denken aan de opgestane Christus. ‘De Bijbel zegt dat Hij de eerste is van iedereen die gestorven is en weer opgewekt zal worden. Dus hoe gaat dat bij Hem? Hij heeft een verheerlijkt lichaam, maar het is niet iets totaal nieuws; de wonden van het kruis zijn er nog. Hij eet een visje. En tijd en plaats spelen toch ook nog een rol; Hij is niet zomaar overal tegelijk.’ Wat Hausoul zegt deed me sterk denken aan een andere preek. Van wie? Van mijzelf natuurlijk! 🙂
– wordt vervolgd – 

Freelance

We hadden elkaar misschien wel 25 jaar niet gesproken… Op 2 september 2016 kwam het er eindelijk weer van. We spraken af naar de wedstrijd tussen het geweldige G-team van IJsselmeervogels en Lucky Ajax te gaan. De opbrengst van deze wedstrijd kwam geheel ten goede aan de Stichting Locked-In André Beukers (LIAB). Deze dorpsgenoot werd getroffen door 2 herseninfarcten, waarna zijn verstand en zintuigen nog normaal functioneren, maar hij zijn ledematen niet meer kan bewegen, het locked-in-syndroom (LIS).
Ik schrijf hier over Gert Zomer, in de jaren 80 van de vorige eeuw collega-student. Via het Nederlands Dagblad had ik begrepen dat hij voorstander was van een soort freelance predikant. Deze week las ik dat pastor Gert inmiddels zelf een stap in deze richting heeft gezet: gefeliciteerd en veel succes! Naast de link op mijn eigen pagina, kun je ook terecht op Facebook.
Wat? Hoeveel ’t geworden is? 9-9! Ajax had gewoon mazzel…

IERB

De IERB, de Igreja Evangélica Reformada no Brasil (= de Evangelisch Gereformeerde Kerk in Brazilië) is in 1911 gesticht door Nederlandse kolonisten, boeren die uit Nederland emigreerden en neerstreken in Paraná, een zuidelijke deelstaat van Brazilië, in het dorpje Carambeí. In Nederland behorend tot diverse kerkelijke denominaties vormden zij hier één gemeenschap, die in de loop van ruim 100 jaar uitgroeide tot een kerkverband van ongeveer 10 gemeenten. In 1991 had ik het voorrecht in Carambeí te mogen gaan werken en werkte daar samen met zowel Braziliaanse- als Nederlandse predikanten. De Braziliaanse collega’s waren afkomstig uit de (calvinistische) Presbyteriaanse kerk en de Lutherse kerk. De Nederlandse collega’s uit de Gereformeerde kerk (‘synodaal’, zoals ik thuis geleerd had) en de Christelijke Gereformeerde Kerken. Vanzelfsprekend waren er onderlinge verschillen. In levensstijl: veel Presbyterianen roken niet en drinken geen alcohol; veel Luthersen en Gereformeerden wel. Ook in opvattingen: Luther dacht anders dan Calvijn over de aanwezigheid van Christus tijdens de Maaltijd en ook hun doopopvatting verschilde, en dat is zo tot op de huidige dag. Maar ik zie ons als predikanten nog staan, in een kring. Iemand zei: Midden in deze kring staat Jezus Christus. Wij kijken naar elkaar via Hem. En daarom accepteren wij elkaar. Wij zouden pas een probleem hebben als we niet geloofden dat Hij in het midden stond…

Vandaag lees ik dat dominee R.Sietsma, predikant van de Gereformeerde Kerken Vrijgemaakt (GKV), het beroep van de IER in Carambeí-Colônia heeft aangenomen. Van harte gefeliciteerd, Roel en Madeline Sietsma en geliefde broeders en zusters in Carambeí!
Misschien vraagt een lezer zich af of dit bericht niet (een beetje) zuur is voor mij. Immers, toen ik in 1990 een zelfde beroep aannam werd dat beschouwd als een ‘onttrekking’ en hield ik op predikant van de GKV te zijn, met alle gevolgen van dien. De reden was dat er toentertijd geen ‘zusterkerkrelatie’ was tussen de GKV en de IERB. Zo’n relatie is er, voor zover ik weet, nog steeds niet en in 2017…
Laat ik eerlijk zijn, naast een beetje zuur voel ik ook wel wat leedvermaak… Maar ik probeer blijdschap te laten overheersen: Christus blijkt inderdaad in het midden te staan!

 

Doorstart…

Een heel avontuur, vind ik, dit weblog weer opstarten!
Want ja, veel bloggers zullen dezelfde ervaring hebben als wij: na een fris en fruitig begin, blijkt volhouden een hele klus. Aanvankelijk werd vrolijk fluitend het ene na het andere stukje geproduceerd, maar in de loop van de tijd ging het ons op de nek zitten. Waarom dan toch een doorstart?
Vooral omdat we bloggen toch wel een prachtige manier vinden om met bekenden en onbekenden een stuk van ons leven te delen. In ‘Over deze weblog’ kun je hier meer over lezen.
Verder maakten we persoonlijk een nieuwe start: vanaf november 2016 reizen we samen met mede-pelgrims uit de Nederlands Gereformeerde Kerk in Amersfoort-Zuid. Ook een reden voor deze doorstart.
Bedankt, Sjoerd, voor deze vernieuwde site, die ons stimuleert weer te beginnen.
We hopen dat onze berichtjes een oase mogen zijn voor iedereen die langs surft!

(Op ons oude weblog was o.a. veel preekmateriaal te vinden. Gebruikers van dit materiaal weten ons, zo nodig, vast wel te vinden.)

© 2021 Pelgrims

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑