Categorie: Zondag (Pagina 1 van 2)

Mijn gebed is vaak zo’n rommeltje. ‘k Zeg gewoon wat me te binnen schiet. En dan krijg ik van die stokpaardjes, dingen die ik altijd tegen God zeg, en altijd op dezelfde manier. Geen wonder dat m’n gebedsleven nooit vurig wordt… Wat helpen kan is: een beetje meer structuur aanbrengen.
Denk aan een open haard. Hoe zorgvuldiger je hout neerlegt, hoe beter het vuur zal branden.  Alles wat ons bezighoudt, mogen we in ons gebed zorgvuldig opstapelen bij God. Bijvoorbeeld: op maandag bid ik voor m’n gezin en familie. Op dinsdag voor m’n collega’s. Op woensdag voor onze stad. Enzovoorts. Kan ook op een andere manier. Als we zorgvuldiger onze woorden opstapelen voor God, schiet de vlam er veel beter in.
En… hoe lastig ook, probeer ’t toch ’s morgens te doen, ’s morgens vroeg.
Dat is niet makkelijk, kijk maandagmorgen maar om je heen… Weet je, ook in de file kun je bidden. Wel je ogen openhouden! Met je ogen open kun je namelijk ook ‘uitzien naar’. Welkom om 10 uur, zondag 12 november, Corderius College!

En hoe is ’t met ons vertrouwen?
Jezus de Zoon is precies zijn Vader. Hij leerde ons net als de Eeuwige te bidden om een dagelijks broodrantsoen: Onze Vader die in de hemelen is, geef ons heden (vandáág!) ons dágelijks brood.
Niet zeggen: Ja, en morgen dan?! Morgen is weer een nieuwe dag. Morgen kunnen jullie vragen wat voor morgen nodig is.
Zou ’t kunnen zijn dat we vanwege de palletaanbiedingen, 3 halen 2 betalen en vanwege de vrieskist niet meer goed weten wat vertrouwen is? Ik bid of God me vandaag brood wil geven terwijl er al voor 2 weken in de vriezer ligt…

Tevredenheid en vertrouwen zijn twee basisbegrippen in het Boek. Aan ons de opdracht om deze woorden weer handen en voeten te geven. Hóe? Morgen verder!

Weten wij wat tevredenheid betekent? Hoe gaan wíj om met onze rijkdom? Want, vergis je niet, de rijken uit de Bijbel zijn jij en ik! Wij spoelen ons toilet door met drinkwater… De vraag is of onze rijkdom van de laatste 40, 50 jaar, ons niet verleerd heeft om tevreden te zijn.
Zou ’t kunnen zijn, let op: ik zeg niet dát het vast en zeker zo is, maar ik wil ons van deze vráág bewust maken: Zou ’t kunnen zijn dat jij en ik veel te makkelijk zijn meegegaan in het meer-meer-meer? Dat we alles wat bereikbaar was, gingen willen en doen en kopen, en ons er onvoldoende van bewust zijn geweest dat genoeg genoeg is? Met andere woorden: weten jij en ik nog wel wat tevredenheid is?
Mijn vader maakte ’s zondags altijd, wat wij noemden, een…

Wat maakte mijn vader ’s zondags altijd? Vergis je niet, het antwoord is niet het plaatje boven deze blog! Het goede antwoord kun je horen: zondag 5 november om 10 uur in het Corderius College in Amersfoort. Welkom!

Wat geweldig dat God (het leven van) onze gemeente wil laten groeien en bloeien! O, verkeerde plaatje…
Of toch niet?! Ik laat die verlepte bos bloemen even staan. Want weet je, ook hier vindt dat gevecht plaats, waar Paulus over schrijft. Een voorbeeld.
Ik beleef een eredienst meestal als een prachtig bloeiend boeket bloemen! Maar ja, in welke gemeente je ook bent, het lijkt wel of overal mensen zijn die vonden dat ‘het te lang duurde’ en ‘wat vervelend toch dat die-en-die weer te laat kwam’ of  ‘is zoveel zingen nou echt nodig?’ Van zulke opmerkingen gaat je kop toch hangen? Je verlept ervan! En bovendien, door zo’n atmosfeer wordt een gemeente onplezierig, je voelt je bekeken en niet veilig.
In ieder van ons persoonlijk én in de gemeente woedt een gevecht. Hoe blijf je daarin overeind? Of… zou het misschien mogelijk zijn ons hoofd omhoog te steken en te gaan bloeien? Volgens mij spelen Gods beloften bij de doop een belangrijke rol. Ook a.s. zondag welkom in het Corderius College!

Micha-zondag, overmorgen, staat in het teken van klimaatverandering en omgang met het milieu. Thema is dit jaar: De knop om. Om goed om te gaan met klimaat en milieu moet er bij ons een knop om. Welke knop? De knop van ons denken. Van ons doen ook. Ten diepste gaat het om deze vraag: Van wie is de aarde?
De aarde beschouwen als ‘onze’ aarde, ‘onze’ planeet, heeft enerzijds iets positiefs, lees ik in het materiaal van Micha Nederland. Sámen zijn we verantwoordelijk. We zijn hier niet alleen, maar met zo’n 7 miljard anderen. En wij allemaal, inclusief onze kinderen en kleinkinderen, hebben dezelfde aarde nodig om te wonen, te eten, bescherming te vinden. Aan de andere kant leidt het idee dat het ‘onze’ aarde is tot egoïsme en overheersing. Bijvoorbeeld: Landen wereldwijd ondertekenen het milieuakkoord van Parijs, maar dan verschijnt een merkwaardige man die te pas en te onpas roept: America first, America first!
Vandaag tonen we dankbaarheid voor de milieuafspraken in het nieuwe regeerakkoord en we leren om 10 uur (ook) in het Corderius College het lied van de goede rentmeesters:
De hele wereld om ons heen
is van de HEER, van Hem alleen,
met alle wezens die er leven.

Ook vanmiddag mogen we feest vieren: u, jij en ik persoonlijk en wij allemaal samen mogen met brood en wijn vieren dat relaties hersteld zijn. De relatie met God in de eerste plaats. Dat is de bron en de motor en fundamenteel voor de twee andere relaties: met elkaar en met de wereld.
In dat feest speelt de heilige Geest een belangrijke rol. Want hoe zouden wij kunnen omgaan met de Here Jezus, zou u hart kunnen hebben voor elkaar en anderen in de gemeente, en zouden júllie je ook betrokken weten bij de wereld, zonder Hem?! Met opzet zeg ik ‘júllie’. Want een wijdverbreid misverstand is, dat de kerk iets voor oude mensen is. Of voor een paar duizend geïndoctrineerde  jongeren die ‘t niet zo scherp zien zitten… (Welkom a.s. zondag, ook om 17 uur in het Corderius College te Amersfoort!)

Als een kerk groeit, komt dat in Nederland meestal doordat christenen van kerkgenootschap veranderen. Kerkelijke herverkaveling, ook wel genoemd: het rondpompen van heiligen. Of het zijn mensen die christelijk zijn opgevoed, dat zijn kwijtgeraakt en nu weer terugkomen. Soms gaan echte niet-gelovigen Jezus volgen en is er blijdschap, bij God, ons en de engelen.
Maar goed, blijkbaar is er weinig vraag naar ons product. Als nu de samenleving geen belangstelling lijkt te hebben, waarom zouden wij ons dan wel betrokken weten op de maatschappij? Waarom en… zo ja, hóe, op welke manier? (Welkom a.s. zondag om 10 uur in het Corderius College te Amersfoort!)

In de straat waar je woont is overdag vrijwel geen mens thuis. Beide ouders hebben een baan. Kinderen verblijven in de crèche, op school of de buiten-schoolse opvang. ‘s Avonds gaat de één op maandag naar korfbal, de ander op dinsdag naar muziekles, op woensdagavond worden vakken in de supermarkt gevuld en moet donderdags gezwommen worden. Ouders en kinderen groeien vaak los van elkaar op en op steeds jongere leeftijd gaan ze zelfstandig wonen en zijn financieel onafhankelijk van thuis. Dat hoort allemaal bij de individualisering van de samen-leving. Dat is geen oordeel, en helemaal geen veroordeling,  ik constateer slechts. Individualisering merk je ook in de kerk, in de gemeente van de Here Jezus.
Luister verder: zondag om 10 uur in het Corderius College in Amersfoort. De Luister-wijzer kun je nu al lezen  op de website van de NGK AZ (rechterkolom van dit blog).