Soms kan ik Jeroen Pauw wel schieten… Figuurlijk gesproken natuurlijk. Zodra een gast iets ‘gristelijks’ zegt, lijkt hij nerveus te worden en dat brengt soms niet het mooiste in hem naar boven. Althans, dat is mijn indruk. Ik kan het natuurlijk best verkeerd hebben. Ook is mogelijk dat zijn reactie best te begrijpen is vanwege nare herinneringen of gebeurtenissen. Als andere gasten en (een groot deel van) het publiek hem bijvallen, komt Pauw echt op stoom. Dat vind ik jammer, want hij heeft kwaliteiten genoeg om zijn talkshow voor iédereen tot een mooie ervaring te maken.
Neem nou gisteravond, dinsdag, toen zei Lijda na de talkshow over dementie: De moeite van het opblijven waard! En dat was me uit het hart gegrepen. In de collecteweek voor Alzheimer Nederland sprak Pauw met Christa, een jonge vrouw van 47 die lijdt aan dementie, met 2 vrouwen die het Alzheimer-gen hebben en met de echtgenote van een man die lijdt aan frontotemporale dementie, een ziekte die zijn hersenen langzaam maar zeker weg eet. In elk van de gesprekken vond ik Pauw een fantastische gastheer: vriendelijk, betrokken, voorzichtig formulerend, empathisch, en ga zo maar door. Diepe stilte volgde nadat de bekende pianist Louis van Dijk, die Alzheimer heeft, een eigen compositie speelde, getiteld ‘Hoop’. De moeite van het terugkijken waard!