‘Wie van jullie gelooft dat ie na z’n dood naar de hemel gaat?’
Nooit vergeet ik de vraag waarmee de- en mijn voorganger in 1997 in de NGK Amersfoort-Zuid zijn preek begon. Sommigen staken onmiddellijk hun hand omhoog, anderen moesten iets langer denken; uiteindelijk werd de vraagsteller bevestigend toegezwaaid door wel 95% van de kerkgangers.
‘Dan heb ik een vervelende mededeling voor jullie,’ was zijn reactie, ‘wij gaan niet naar de hemel…’.
Verwarring alom, verbaasde gezichten, zacht gemurmel. ‘Nee,’ vervolgde hij, ‘de hemel komt hierheen!’

Aan die gebeurtenis uit 1997 moest ik denken, toen ik in het Nederlands Dagblad las over Raymond Hausoul. Hij is als ‘bedienaar van de eredienst’ werkzaam in de Evangelische Christengemeente in Ieper (in België) en promoveerde vorige week aan de Evangelische Theologische Faculteit in Leuven op het onderwerp ‘de nieuwe hemel en nieuwe aarde’. Voor christenen ligt hun eeuwige toekomst niet in de hemel, maar op een nieuwe aarde. Die kon weleens veel op déze aarde lijken, aldus Hausoul. Het helpt, zegt hij, om te denken aan de opgestane Christus. ‘De Bijbel zegt dat Hij de eerste is van iedereen die gestorven is en weer opgewekt zal worden. Dus hoe gaat dat bij Hem? Hij heeft een verheerlijkt lichaam, maar het is niet iets totaal nieuws; de wonden van het kruis zijn er nog. Hij eet een visje. En tijd en plaats spelen toch ook nog een rol; Hij is niet zomaar overal tegelijk.’ Wat Hausoul zegt deed me sterk denken aan een andere preek. Van wie? Van mijzelf natuurlijk! 🙂
– wordt vervolgd – 

Delen
Share on FacebookShare on Google+Tweet about this on TwitterShare on LinkedIn