Pelgrims

‘Ineens valt regen blij over het Bakadal: Gods eigen tranen.’ (Psalm 84:6-8)

Pagina 3 van 9

Napapegaaien

 

Op de dag dat het regeerakkoord werd gepresenteerd konden zowel politici en vakbondsbonzen als winkelende huisvrouwen en een jongen op een scootertje aan de intervjoewer vertellen wat ze ervan vonden. Eerstgenoemden hadden zich er best in verdiept; laatstgenoemden veel minder. Logisch! De inkt van het akkoord was nauwelijks droog en bovendien moest het avondeten gekookt worden en kon het pizzakoeriertje zijn bezorgadres niet vinden. Wat ik zo grappig vind is, dat vrijwel niemand zegt: Joh, ik weet eigenlijk niet precies wat er in het regeerakkoord staat, dus vraag me maar niks. De meeste mensen zeggen iets wat ze waarschijnlijk van hun buurvrouw hoorden of bij De Wereld Draait Door. Zo hoorde ik iemand zeggen, of het nu formateur Gerrit of demissionair minister-president Mark was, dat weet ik niet meer, maar het nieuwe kabinet zou ‘het groenste kabinet’ ooit zijn. Volgens anderen, Marianne van de Partij voor de Dieren of Groen-Linkser Jesse, daar wil ik vanaf zijn, hadden er veel meer maatregelen afgesproken moeten worden en is het de vraag of alle milieuplannen wel realistisch zijn. Goed, zondagmorgen hebben we het maar zo tegen God gezegd:
Heer, wij zijn een eigenwijs volk…
We wisten precies hoe voetbal gespeeld moest worden,
wat er verkeerd gaat in Oost en West,
wij wanen ons het centrum van de wereld.
Heer, geen woord gelezen van het regeerakkoord
weten we of het wel of niet deugt, niet dus.
Heer, u belooft wijsheid aan wie u vrezen.
Wij vragen u dus: geef vrees voor U aan ons en ons volk.
En geef zo wijsheid.
Dat wij niet napapegaaien wat we horen op tv,
maar zelf nadenken en onze rijkdom beseffen.
Uw zegeningen zien en tellen, één voor één…
Samen bidden wij U: Heer, onze Heer, wij bidden U: verhoor ons!

Keek op de Week (41)

Anne is een naam die afgelopen week veel gezegd werd.
Podiumkunstenaar Herman van Veen heeft een dochter die Anne heet. Misschien ken je het liedje dat hij over haar schreef? Het heet: Anne.
Er waren mooie baby’s bij, maar niet zo lief als jij, Anne
Van al dat wit en zoveel licht gingen van schrik je oogjes dicht, Anne
Anne, de wereld is niet mooi, maar jij kan haar een beetje mooier kleuren
Anne, je hebt nog heel wat voor de boeg, maak je geen zorgen
Daarvoor is het nog te vroeg, veel te vroeg.

De wereld is niet mooi… Zondagmorgen zeiden we dat tegen God, zo:
Wij verlangen naar een wereld waar vrouwen van 25 gewoon ’s avonds in de regen kunnen fietsen omdat ze dat leuk vinden. Een wereld, een land, een stad en dorp onze kinderen en kleinkinderen van 13, 9 of 3 jaar veilig kunnen spelen. Niet met een adder of een leeuw, Heer, dat komt later wel, maar met een bal of een skateboard.
De vriend van Anne Faber, haar ouders en familie, agenten, medewerkers van het Nederlands Forensisch Instituut, behandelaars in Den Dolder wisten ’t al, maar zagen ’t afgelopen week weer met eigen ogen: de wereld is niet mooi.
Wat verlangen wij naar een wereld zonder stoornissen, zonder kwaad en slechtheid. Gerafeld is het leven, ruwe rafels links en rechts…
Wie vol verdriet is, vol vragen en boosheid; wie zich verraden voelt, verlangt naar vrede, niet pas morgen, maar vandaag: bij u brengen we vreemden en bekenden, anderen en onszelf.
Samen bidden wij U: Heer, onze Heer, wij bidden U: verhoor ons!

De knop om

Micha-zondag, overmorgen, staat in het teken van klimaatverandering en omgang met het milieu. Thema is dit jaar: De knop om. Om goed om te gaan met klimaat en milieu moet er bij ons een knop om. Welke knop? De knop van ons denken. Van ons doen ook. Ten diepste gaat het om deze vraag: Van wie is de aarde?
De aarde beschouwen als ‘onze’ aarde, ‘onze’ planeet, heeft enerzijds iets positiefs, lees ik in het materiaal van Micha Nederland. Sámen zijn we verantwoordelijk. We zijn hier niet alleen, maar met zo’n 7 miljard anderen. En wij allemaal, inclusief onze kinderen en kleinkinderen, hebben dezelfde aarde nodig om te wonen, te eten, bescherming te vinden. Aan de andere kant leidt het idee dat het ‘onze’ aarde is tot egoïsme en overheersing. Bijvoorbeeld: Landen wereldwijd ondertekenen het milieuakkoord van Parijs, maar dan verschijnt een merkwaardige man die te pas en te onpas roept: America first, America first!
Vandaag tonen we dankbaarheid voor de milieuafspraken in het nieuwe regeerakkoord en we leren om 10 uur (ook) in het Corderius College het lied van de goede rentmeesters:
De hele wereld om ons heen
is van de HEER, van Hem alleen,
met alle wezens die er leven.

“God, als ik de krant opensla, kan het gebeuren dat mijn hart zich dichtvouwt voor U. Het soms verbijsterende lijden dat ik daar tegenkom, sluit mij van U af. Ik geloofde al niet meer zo in U als de God van hemelse bijstand en bescherming, maar het lijden van mensen, vooral van onschuldige mensen, haalt mijn laatste beetje geloof daarin onderuit.
Hiermee is het laatste geloofswoord nog niet gezegd. Dat komt doordat, vreemd genoeg, lijdenservaring, zelfs messcherpe lijdenservaring, nog een andere uitwerking kan hebben. U wordt daarin ondanks alles zichtbaar. Bijvoorbeeld in de ironische, onverzettelijke humor die U niet kwijt wil. Een man die van kind af aan blind was, wees eens op zijn witte blindenstok met twee rode streepjes: ‘Ik heb altijd twee streepjes voor, ik lees nog zonder bril en ik heb een blind vertrouwen in de Heer.’
U kunt ook tevoorschijn komen in een vloek die mij ontglipt en die uw naam noemt voor ik er erg in heb. Of in een klacht. ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?’ Jezus was U kwijt, maar kon niet zonder uw adres. U was er, niet als antwoord, maar als vraag.
Terwijl U ver weg lijkt, kunt U nabij komen in het wachten op U. Ergens in het donker van de pijn en in de wolk van niet weten moet U toch zijn? Hoe U en het lijden samen kunnen gaan is een onoverzienbaar probleem, maar zonder U wordt lijden een uitzichtloos probleem.
In de humor, de vragen of het wachten kan uw afwezigheid een vorm van aanwezigheid worden. Een merkwaardige aanwezigheid, die niet past in mijn beeld van U. Anders. Pijnlijk. Als een crucifix in mijn binnenste.
U bent niet de pleister op onze wonden, maar de wond zelf.”

  • uit: Bent U dat, God? – Stephan de Jong

Lichaamstaal

Naast de Nederlandse- en Braziliaanse taal spreek ik ook lichaamstaal. Vrij goed zelfs, als ik mijn omgeving mag geloven. Lichaamstaal kan je goed van pas komen, maar kan ook lastig zijn, weet ik uit ervaring.
Wat is lichaamstaal?  Lichaamstaal of non-verbale communicatie is het geheel van communicatieve boodschappen dat door middel van gebaren, mimiek, lichaamshouding, stemgeluid en oogcontact wordt overgebracht.
Wil je zien op welke manieren mensen lichaamstaal spreken? Bekijk dan dit stukje uit het tv-programma Pauw. Cabaretier Youp van ’t Hek kwam zijn nieuwe boek ‘IJdel onkruid’ promoten, een bundel columns waarin ‘niets en niemand wordt gespaard’ en ‘iedereen ervan langs krijgt’.
(Pauze om de 12 minuten Pauw te kijken…)
Welke lichaamstaal spreken de deelnemers aan dit gesprek?
– Henk Krol, fractievoorzitter van de politieke partij 50+, lacht, knipoogt schalks, beweegt zijn hoofd knikkend en schuddend, is zeer  expressief,  zoals eigenlijk altijd als ik hem op tv zie.
–  Antoinette Hertsenberg, bekend van tv-programma’s als Radar, Opgelicht en Zorg.nu, kijkt kritisch: 1 wenkbrauw opgetrokken, 1 naar beneden, een scheef lachje. Eigenlijk lacht ze nooit echt. Bij het ‘grapje’ over christen-politicus Kees van der Staaij zie je haar denken: Nee, dit is niet echt leuk…
– Politiek verslaggever Xander van der Wulp was duidelijk non-verbaal bij het gesprek betrokken. Waar hij regelmatig lachte, niet bij het ‘grapje’ over het (niet)bestaan van God.
– Als Mick van Wely, misdaadverslaggever van de Telegraaf, minutenlang sceptisch gekeken heeft (‘wat moet ik hier nu mee?!’) , drukt hij zijn lichaamstaal in Nederlandse woorden uit: Of Youp een (emotionele) column ook wel eens een nachtje liet liggen… (Wat een schat, hoe naïef kun je wezen als misdaadverslaggever!) Mick probeerde het nog eens, maar kwam niet verder dan: Je kunt je toch voorstellen dat… Niet dus.
– Klinkt de lichaamstaal van de cabaretier en columnist als de titel van zijn nieuwe boek?

Op hoop van zegen?…

Familie, vrienden, agenten, militairen en – wat geweldig! – vele vrijwilligers zullen doorgaan met het zoeken naar Anne Faber, op hoop van zegen, schreef ik gisteren om ongeveer half 3. Ongeveer 2 uur later berichtte de politie dat er een verdachte is aangehouden. Hoewel slechts 27 jaar jong heeft hij gruwelijke misdaden op zijn geweten en rijst bij iedereen de vraag: hoe kon deze man in godsnaam zo vrij rondlopen?  Als deze man inderdaad betrokken is bij de verdwijning, of nog erger, is dat onvoorstelbaar vreselijk. Voor de wanhopige familie, voor hemzelf en zijn geliefden, voor artsen, behandelaars en begeleiders, voor politie en voor ons allemaal als samenleving: door het hele leven lopen pijnlijke scheuren met rauwe randen. Want ondertussen gaat de zoektocht vandaag verder, een dochter, nichtje, vriendin, medemens, is nog steeds niet terecht. Elke dag dat de zoektocht langer duurt, moet als een eeuwigheid voelen. Hoe ervaar ik die mededeling van ongeveer half 5 gistermiddag? Misschien, hoe vreselijk ook, als een klein, heel klein strookje licht op een donkere tocht, gevangen in ruwe rotsen? Of zit ik er helemaal naast? Waarschijnlijk wel, want hoe kan ik begrijpen wat deze ouders meemaken…

Keek op de Week (40)

Ik verlang naar een wereld waar vrouwen gewoon ’s avonds in de regen kunnen fietsen omdat ze dat leuk vinden, las ik zondag op Facebook. Een recht-uit-het-hart reactie op de vermissing van de 25-jarige Anne Faber. Al ruim 10 dagen geleden ging zij in de buurt van Utrecht fietsen en bij het vallen van de avond braken wolken van het vele water.  Familie en vrienden keken daar niet gek van op: Dat deed ze graag, ze ging veel vaker fietsen, weer of geen weer! Deze keer kwam ze niet terug…
Zondag was min of meer een zon-dag, na een zaterdag waarop het bijna zonder ophouden regende. Ook vandaag, maandag, is het niet droog. Terwijl op dat hele kleine stukje aarde opnieuw familie, vrienden, agenten, militairen en – wat geweldig! – vele vrijwilligers door tuinen en bossen zwoegen en boomtakken hen lijken te willen tegenhouden, huilt de hemel. Maar zij zullen doorgaan, op hoop van zegen.

Feest! (zondag 8-10-17 / 17 uur)

Ook vanmiddag mogen we feest vieren: u, jij en ik persoonlijk en wij allemaal samen mogen met brood en wijn vieren dat relaties hersteld zijn. De relatie met God in de eerste plaats. Dat is de bron en de motor en fundamenteel voor de twee andere relaties: met elkaar en met de wereld.
In dat feest speelt de heilige Geest een belangrijke rol. Want hoe zouden wij kunnen omgaan met de Here Jezus, zou u hart kunnen hebben voor elkaar en anderen in de gemeente, en zouden júllie je ook betrokken weten bij de wereld, zonder Hem?! Met opzet zeg ik ‘júllie’. Want een wijdverbreid misverstand is, dat de kerk iets voor oude mensen is. Of voor een paar duizend geïndoctrineerde  jongeren die ‘t niet zo scherp zien zitten… (Welkom a.s. zondag, ook om 17 uur in het Corderius College te Amersfoort!)

 

Betrokken op de wereld (zondag 8-10-17 / 10 uur)

Als een kerk groeit, komt dat in Nederland meestal doordat christenen van kerkgenootschap veranderen. Kerkelijke herverkaveling, ook wel genoemd: het rondpompen van heiligen. Of het zijn mensen die christelijk zijn opgevoed, dat zijn kwijtgeraakt en nu weer terugkomen. Soms gaan echte niet-gelovigen Jezus volgen en is er blijdschap, bij God, ons en de engelen.
Maar goed, blijkbaar is er weinig vraag naar ons product. Als nu de samenleving geen belangstelling lijkt te hebben, waarom zouden wij ons dan wel betrokken weten op de maatschappij? Waarom en… zo ja, hóe, op welke manier? (Welkom a.s. zondag om 10 uur in het Corderius College te Amersfoort!)

Een rondje (3)

In de Bijbel, boek van God en mensen, wordt heel wat afgewandeld.
Direct in het begin is het al raak, en hoe! In de tuin van Eden (meer bekend als ‘het paradijs’, hoewel die naam in Genesis 1 en 2 niet voorkomt),  liepen de mens en zijn vrouw (meer bekend als ‘Adam en Eva’, hoewel ze op dat moment nog niet zo heetten), een rondje. Ook God liep door de tuin, hoorden de mens en zijn vrouw. Hoe hoorden ze dat? Er was aan het eind van de middag een frisse wind gaan waaien, lezen we.
Was die frisse wind een thin place? Dat is een term uit de Keltische spiritualiteit. Een dunne ruimte of een dunne plaats is daar waar hemel en aarde elkaar raken, waar de grens tussen het zichtbare en het onzichtbare flinterdun is of zelfs wegvalt. Een dunne plaats is dus de ruimte of de ontmoeting waar je verwonderd fluistert: Hij is hier! Een dunne plaats is daar waar je Gods tegenwoordigheid ervaart, gezocht of ongezocht. De momenten waarop onze 4 kinderen geboren werden, waren in mijn herinnering ’thin places’. (Ik denk overigens dat Lijda die momenten iets anders beleefde…) Als ik terugdenk aan bepaalde overlijdens, had ik dezelfde ervaring: God is hier! 

Lopend langs bloeiende bomen en met blauwalg besmet water, door geruststellende stilte en langs opgewonden bellende trams, in de verste verte geen mens te zien of tegen elkaar aanlopend in een drukke winkelstraat, waar twee vrijende mensen elkaar een kus geven of scheldende mensen elkaar de ergste ziekten toewensen, op bergen en in dalen, ja, overal is God, geloof ik. Maar, weet U, mijn geloof heeft meer dunne plaatsen nodig…

« Oudere berichten Nieuwere berichten »

© 2023 Pelgrims

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑