Wat geweldig dat God (het leven van) onze gemeente wil laten groeien en bloeien! O, verkeerde plaatje…
Of toch niet?! Ik laat die verlepte bos bloemen even staan. Want weet je, ook hier vindt dat gevecht plaats, waar Paulus over schrijft. Een voorbeeld.
Ik beleef een eredienst meestal als een prachtig bloeiend boeket bloemen! Maar ja, in welke gemeente je ook bent, het lijkt wel of overal mensen zijn die vonden dat ‘het te lang duurde’ en ‘wat vervelend toch dat die-en-die weer te laat kwam’ of  ‘is zoveel zingen nou echt nodig?’ Van zulke opmerkingen gaat je kop toch hangen? Je verlept ervan! En bovendien, door zo’n atmosfeer wordt een gemeente onplezierig, je voelt je bekeken en niet veilig.
In ieder van ons persoonlijk én in de gemeente woedt een gevecht. Hoe blijf je daarin overeind? Of… zou het misschien mogelijk zijn ons hoofd omhoog te steken en te gaan bloeien? Volgens mij spelen Gods beloften bij de doop een belangrijke rol. Ook a.s. zondag welkom in het Corderius College!

Delen
Share on FacebookShare on Google+Tweet about this on TwitterShare on LinkedIn